С тоскою в лето. Пусть будет зима. Пиши как дышишь

Дорогие Друзья!

Предлагаю вашему вниманию переводы моих стихов и кратких творческих данных на албанский язык.

С огромной БЛАГОДАРНОСТьЮ к переводчику Марьета Шатро Ррапай. Великолепный поэт, переводчик и замечательный отзывчивый человек.

Перевод на Албанский Марьета Шатро Ррапай(Marjeta Shatro Rrapaj )

Натали Биссо – поэтесса, романистка, эссеистка и автор песен. Автор 11 сборников, соавтор более 120 международных антологий. Ее стихи переведены на 36 языков. Почетный деятель мировой литературы и искусства. Президент ассоциации creative Tribune (ILACT), академик трех академий, глава немецкого отделения SPSA. Почетный президент Ассоциации писателей МЕКСИКИ и международного жюри в Германии, почетный член Союза испаноязычных писателей (UHE). Советник международного издания китайской литературы (Федерация литературных и художественных сообществ провинции Хубэй)), член жюри международных конкурсов.

Poezi nga Natalie Bisso

Marjeta Shatro Rrapaj

Natalie Bisso është një poete, noveliste, eseiste dhe autore këngësh. Autore e 11 koleksioneve, bashkautore në më shumë se 120 antologji ndërkombëtare. Poezitë e saj janë përkthyer në 36 gjuhë të botës. Figurë Nderi e Letërsisë dhe Arteve Botërore. Presidente e Shoqatës Creative Tribune ILACT), Akademike e tre Akademive, Kryetare e Degës Gjermane SPSA. Presidente Nderi e një MIL MENTES POR MEXICO dhe një jurie ndërkombëtare në Gjermani, Anëtare Nderi e Unionit të Shkrimtarëve në gjuhën Spanjolle (UHE). Këshilltare e botimit ndërkombëtar të Letërsisë Kineze (Federata e komuniteteve letrare dhe artistike të Hubei)), anëtare e jurisë së konkurseve ndërkombëtare.

С тоскою в лето возвращусь, читая мысли,

Жара и зной, порой, терзали тело,

И взоры бешено неслись, и где-то висли,

А солнце жарило песок, на листьях тлело.

Казалось, что не кончится вовеки,

Тот зной сорокаградусного ада,

Пусты озёра, пересохли реки,

Для фруктов же жара была наградой.

Висели гроздья винограда, наполняясь

Нектаром сласти, как янтарною слезой,

Играл луч солнца, в виноград влюбляясь,

Вливаясь в виноградинки душой.

Но ведь когда-то зной уходит в осень,

Желтеют кроны, падает листва,

Холодный моросящий дождь несносен,

Срывает ветер листья, как слова.

Не остановишь бег во времени, в пространстве,

И сколько за секундой не гонись,

Природный цикл в природном постоянстве,

В любом мгновенье лета наша жизнь.

Do të kthehem në verë me mall, duke lexuar mendime,

Ngrohtësia dhe nxehtësia, nganjëherë, e mundonin trupin,

Dhe sytë u endën çmendurisht dhe u ndalën diku,

Dhe dielli fluturonte rërën, duke u djegur mbi gjethe.

Dukej sikur nuk do të kishte fund

Ajo nxehtësia e ferrit dyzet gradë,

Liqenet janë bosh, lumenjtë janë të thatë,

Por për frutat vapa ishte një shpërblim.

Veshat e rrushit vareshin dhe derdheshin

Ëmbëlsira nektari si një lot qelibar,

Një rreze dielli luajti, duke u dashuruar me rrushin,

Duke derdhur shpirtin tim tek ai.

Por në fund të fundit, sapo vapa të shkojë në vjeshtë,

Kurora zverdhet, gjethja bie,

Shiu i ftohtë me shi do të jetë i padurueshëm,

Era do t’i grisë gjethet si fjalë.

Nuk mund të ndalosh së vrapuari në kohë, në hapësirë,

Dhe pa marrë parasysh sa kohë ndjek sekonda

Cikli natyror konsiston në qëndrueshmërinë natyrore,

Jeta jonë është atje në çdo moment të verës.

Пусть в эту холодную длинную зиму

Вам встретится тёплый, красивый мужчина,

Обнимет, согреет, заглянет в глаза,

От счастья покатится ваша слеза.

Улыбка засветится ясным лучом,

С ним все непогоды уже нипочём,

Он сильный, надёжный, он верный и смелый,

Пусть будет тепло с ним в сугробах тех белых.

И станут метели вам нравиться даже,

И глядя вам вслед кто-то ревностно скажет:

Какая красивая пара пошла,

Наверно, зима этих двух и нашла.

Le të jetë në këtë dimër të ftohtë të gjatë

Do të takoni një burrë të ngrohtë, të pashëm,

Përqafon, ngroh, shikon në sy,

Zemra juaj do të rrahë më shpejt nga lumturia.

Buzëqeshja do të ndizet me një rreze të qartë,

Me të, i gjithë moti i keq tashmë ka mbaruar,

Ai është i fortë, i besueshëm, ai është besnik dhe i guximshëm,

Le të jetë ngrohtë me të në reshjet e borës së atyre bardhësive.

Dhe madje do t’ju pëlqejnë stuhitë e borës,

Dhe duke u kujdesur për ju, dikush do të thotë me xhelozi:

Sa çift i bukur shkoi,

Ndoshta dimri i ka bashkuar këta të dy.

Пиши, как дышишь! Ураганно

Верши свой путь, свой поворот,

И мысль – твой гость, порой, нежданный,

Застынет у твоих ворот.

Былых надежд и оправданий

Не сыщешь в закромах небес,

И неоправданных скитаний

Предстанет перед Богом лес.

И в этот миг, простой и странный,

Ты, чувством мести столь ведом,

Что не залечивая раны,

Покинул милый, отчий дом.

Ты мстишь себе, за скупость слова,

За то, что ночью не до сна,

За то, что вновь строка готова,

Которой, может, грош – цена.

Вендетта, что горит в сознаньи,

Пожалуй, лучший твой стратег,

Пиши, как-будто ты в изгнаньи,

Готовишь тактику, побег.

Пиши, как дышишь! В миг туманный

Ты, задыхаясь в ритме строк,

Найдёшь цветок любви желанный,

И выдохнешь желанный слог.

Вендетта* – месть

Shkruani ndërsa jeni duke marrë frymë! Uragani

Kthehuni në drejtimin tuaj, është radha juaj,

Dhe mendimi është i ftuari juaj, ndonjëherë i papritur,

Ndaloni në portën tuaj.

Shpresat dhe justifikimet e së kaluarës

Nuk do ta gjeni më një pjesë të parajsës,

Dhe bredhjet tuaja të pajustifikuara

Si një pyll, ai do të shfaqet para Zotit.

Dhe në këtë moment, e thjeshtë dhe e çuditshme,

Ju, aq i shtyrë nga një ndjenjë hakmarrjeje,

latë shtëpinë e babait tuaj të dashur

pa i shëruar plagët tuaja.

Po hakmerresh ndaj vetes për koprracinë e fjalëve,

Për të mos fjetur natën,

Për faktin se poezitë janë përsëri gati,

Që është ndoshta një çmim qindarkë.

Një hakmarrje që digjet në mendje,

Ndoshta strategu juaj më i mirë,

Shkruaj sikur je në mërgim,

Përgatitni taktika, ikni.

Shkruani ndërsa jeni duke marrë frymë! Në një moment me mjegull

A e ndiqni ritmin e rreshtave,

Ju do të gjeni lulen e dëshiruar të dashurisë,

Dhe nxirrni rrokjen e dëshiruar.