Урман аша.
Бер кыз бала урман аша атлый,
Әтисе юл күрсәтә алмый…
-“Курыкма, ди, атла , балам, алга –
Юлларны хәтереңдә сакла…
Урманчы әтиең агачлары –
Күңел күзе – күк хыяллары…
Минем кызым, ихлас һәм пакъ җаным,
Алга дәшә һәрбер хак адым…”
-Әти, үсәрмен, монда килермен,
Агачларны кочып убәрмен…
Саф җил исә, җиңел кием өстә,
Атлыйк зинһар, әтием,тизрәк…
Язгы җил , урман юлы – һаман истә
Гөмер үтсә дә һәтердә исә,
Хыялый җилдәй әйтелмәгән сүзләр.
Гөлләр булып үскән безнең эзләр,
Хисләр тама күздән хыялланып…
алсу төстә…
Әти кулы, гүя, иңнәремдә,
Киңәшләре гөлләр телләрендә…
Дорога через лес.
Девочка с отцом бредёт через лес,
Отец незряч… где ж тропа верна?..
– “Дочь, ступай, не бойся жизни чудес,
Тропу эту, помнить ты должна.
Деревья, отцом твоим сажены –
Глаза души – глас мечты моей…
Чувствую, временем рассажены,
Помни, каждый шаг – жизнь-чародей…”
-“Папа, подрасту, я сюда вернусь,
И деревья буду обнимать…
Ветер жгуч, легка одежда, и пусть
Идём скорей…ждёт нас дома мать…”
Тропу лесную, берёз ветров- помню я,
Но не вернулась я…как обещала…
Весенним стала ветром, будто, с болью я.
В краю другом лесов, слёз едва сдержала-
Здесь мой дом, мой долг высок, отец,
строк сих в памяти воли и в боли…
Папина рука, будто ныне на плече,
Сила бликов бессмертных свечей…
Стихи на двух языках родились по произведению “Весна на Волге” русского живописца Белых Алексея Павловича (1923 – 2017)
#художественная_поэзия#нәфис_шигърият#Фойгт_Энзе_Нурислам#Белых_Алексей_Павлович#Весна_на_Волге#урманаша#дорогачерезлес#Татарстан#Казан#Русия
Автор публикации
